Terwijl Nederland op het gebied van fine dining tegenwoordig toch een serieus partijtje meeblaast, lopen wij achter als het gaat om echt Bourgondisch leven. In Bon Appétit Paris schrijft Mara Grimm bijvoorbeeld over de Franse lunchcultuur – een fenomeen dat hier maar niet wil postvatten. Zo schijnt het in la douce France wettelijk verboden te zijn achter het bureau te lunchen. Fantastisch toch? Okay, in de hoofdstad zitten de populaire restaurants rond lunchtijd nog wel bommetjevol, maar dat is voornamelijk in het welvarende en modieuze deel van Amsterdam-Zuid. De gemiddelde ambitieuze jongeling op de Zuidas zie ik tussen 12.00 en 12.30 uur en masse een ommetje naar de dichtstbijzijnde toko maken om daar een broodje te kopen dat op de terugweg naar kantoor te voet wordt opgegeten. Nergens wordt zo veel op straat weggehapt als hier te lande. Wat mij hierop brengt is het volgende. Vorig jaar werd het nog niet lang geopende restaurant Julemont in Wittem (Limburg) tot ieders grote verrassing met twee Michelinsterren beloond. Je zou denken dat er dan geen tafel meer te krijgen is. Voor de lunch niet, voor het diner niet. Maar fotograaf Ivo Geskus en ik lunchten op een doordeweekse dag in het stijlvolle restaurant (bekijk het verhaal vanaf pagina 8) en het was bepaald niet afgeladen. Een dergelijke copieuze lunch is uiteraard niet ter vervanging van het broodje in de middagpauze, maar wat geeft het toch altijd een heerlijk gevoel om overdag te genieten van topgastronomie. U heeft de avond voor uzelf (koken hoeft daarna echt niet meer), en u staat de volgende dag ook niet op met een zwaar hoofd. Ja, dit is een pleidooi voor de lunch. Voor een echte Bourgondische en royaal besprenkelde lunch welteverstaan.