De foto hierboven behoeft nadere duiding. Altijd als mij werd gevraagd of ik van dieren houd, antwoordde ik steevast iets in de zin van ‘mits vakkundig bereid’ of ‘als de cuisson maar goed is’. Maar er is iets veranderd. Sinds ruim een jaar is Boef in mijn leven. Hij heette vast anders, maar hij was op straat achtergelaten door lui die hun huis uit moesten en hij schooierde rond bij een collega van mijn huisgenote in een kale betonwijk in Brabant. Iets in mij smolt bij dat verhaal en aldus toog mijn huisgenote naar Bergen op Zoom om hem op te halen. De dierenarts in mijn buurt wist te vertellen dat hij een jaar of vier was, en nu draagt hij een chip onder zijn vachtje, luistert hij (heel goed) naar de naam Boef en is hij in het paradijs beland. Wat deed mij nou smelten? Het antwoord op die vraag past eigenlijk helemaal niet bij mij, want ik sta altijd nogal stevig met twee benen op de grond. Mijn moeder, culinair publiciste Emmy Huf (1922-1992), schreef ooit het boekje Over poezen gesproken, naar aanleiding van haar plotseling opgebloeide liefde voor twee van die wollige mormeltjes. Ik zocht het boekje op om eens te kijken hoe oud mijn moeder was toen zich dat afspeelde. Warempel: exact even oud als ik was toen Boef in mijn leven kwam. Nou geloof ik helemaal nergens in, en is alles wat ook maar neigt naar spiritualiteit niet aan mij besteed, maar nu was ik toch wel even flabbergasted. Misschien is er tóch iets meer tussen hemel en aarde...? Vast niet. Maar in elk geval denk ik nu nóg vaker aan mijn moeder, en niet alleen bij culinaire aangelegenheden.