Over vijftig jaar kijken we terug op de debiliteit van nu,” tekende Het Parool onlangs nogal uitgebreid op uit de mond van een zelfbenoemde en bloedfanatieke ‘ontwijncoach’ (ja heus). De betreffende dame had een probleem, vond zij: ze dronk twintig glazen wijn per week bij het eten – dat is overigens nog geen drie glazen per maaltijd, wat ik een heel prettig aantal vind. Maar “haar sociale leven werd bij elkaar gehouden door alcohol”. Tja, dan ben je geen levensgenieter meer, maar gewoon alcoholist. Uit alles in haar verhaal blijkt dat zij geen maat wist te houden. Dat kan ze nu overigens nog steeds niet. Mevrouw drinkt geen druppel meer – haar goed recht natuurlijk – maar voert nu een ware kruistocht die ons allemaal een schuldgevoel aanpraat: “Alcohol is een knettergiftig middel dat verband houdt met kanker op alle plekken waar het langs glijdt. Wake up, people,” doceert zij, “alcohol is een zwaar beschadigende, intens verslavende, harddrug. Als wij als tiener op zouden groeien zonder drank, hadden we als volwassene geen probleem.” Spreek voor uzelf, zou ik haar willen toevoegen. Ik ben grootgebracht met wijn en ander geestrijk vocht en het is toch best goed gekomen met mij. “Drinken met de frequentie waarmee je een Holtkamptaartje eet kan bijna niemand, omdat het zo verslavend is,” zegt ze. Wat een onzin. Verreweg de meeste mensen kunnen prima maathouden. En dus erg genieten van een mooi glas. Of een paar. Santé! Cheers! A la vôtre!