Onlangs kreeg ik via Linkedin een berichtje ‘uit de krochten van het verleden’, zoals mijn jeugdvriend Jeroen schreef. ‘Zou je het leuk vinden om een keer te komen lunchen deze zomer in Schagen. Ik zit hier het grootste gedeelte van mijn tijd te mantelzorgen voor mijn moeder die nog goed bij de tijd is maar niet veel tijd meer heeft.’ Mijn hart maakte een sprongetje. Jeroen ken ik vanaf de lagere school – de destijds prestigieuze ASVO-school in Amsterdam – en zijn ouders Piet en Rita van den Ende hadden een idyllisch tweede huisje midden in de weilanden bij Schagen. De familie heeft een groot stempel op mijn jeugd gedrukt: ik werd zo ongeveer het vierde kind van het gezin en bracht (in mijn herinnering in elk geval) zo’n beetje elke avond bij hen thuis in Amsterdam door, en ook praktisch elk weekeinde in Schagen. Als kind van gescheiden ouders zocht ik toch het familiegevoel op, analyseerde ik later met wat psychologie van de koude grond. Zoals dat gaat ging ieder zijn eigen weg, maar ik wist wel dat Jeroen al heel lang chef was. Hij zou dus de lunch verzorgen in Schagen. Het huisje stond er nog steeds net zo mooi bij als decennia geleden. Mooier zelfs. Een (letterlijk) verborgen en ongerept mini-paradijsje in de kop van Noord-Holland, waar ik mij direct weer thuis voelde en een stroom jeugdherinneringen opborrelde. De eindeloze Monopoly-sessies, de draai om mijn oren als ik te veel pindakaas smeerde (ik werd niet als gast behandeld)... De lunch smaakte als ambrozijn en Rita (87 en inderdaad kristalhelder) was weer even mijn tweede moeder.