Net als (bijna) iedereen heb ook ik natuurlijk serieus last van alle maatregelen die de overheid in haar onmetelijke wijsheid meent te moeten nemen, en van de enorme inflatie zoals we die sinds jaren niet hebben meegemaakt. Mijn youngtimer Jaguar convertible staat al maanden onder een satijnen, op maat gemaakte afdekhoes aan de acculader, omdat zo’n beetje alleen nog leaserijders in loondienst fossiele brandstof kunnen betalen – ah ja, en inderdaad misschien ook wel een beetje omdat ik hem in de wintermaanden liever niet aan de elementen blootstel. Toch valt er nog wel eens wat te lachen. In De Telegraaf – immer met de voelsprieten in de haarvaten van de samenleving – stonden onlangs een paar heerlijke hartenkreten van een aantal Nederlanders over de hoge prijzen van tegenwoordig, onder de kop ‘Ik schrik me vaak rot bij de kassa’. “Boodschappen doen is niet leuk meer,” verzuchtte één van hen. “Voor een pak frikandellen, zak chips, pot pindakaas, twee zakken friet en wat kipnuggets was ik laatst 25 euro kwijt!” Oh ja, joh? Dan kan je mij wegdragen hoor. Die man heeft het écht zwaar. ‘Deine Sorgen möchte ich haben’, zou mijn moeder zaliger gezegd hebben. Oh ja, ook douchen is een issue, laat hij en passant nog weten. Gelukkig hoort de betreffende persoon niet tot mijn intimi. Een ander schrok zich rot van de prijs van gemengde zoete drop van het huismerk bij zijn supermarkt: die was van 89 cent naar 1,19 euro gestegen. Potverdriedubbeltjes, zo kan het inderdaad toch niet langer! En een meneer – hij mocht met een zielig hoopje muntgeld zelfs op de foto – ‘is nog altijd op zoek naar een tijgerbrood onder de euro’. Zelfs bij de Aldi lukte het hem niet meer. Als ik dit zo lees zou ik nog bijna kunnen begrijpen waarom onze regering haar eigen bevolking niet meer serieus neemt.