Mijn voorwoord in het vorige nummer van Vision viel bij een aantal lezers niet zo goed – ik had wat kritiek op de marketing van de nationale blauwe grootgrutter en zoals veel mensen het hebben over ‘mijn Appie’ als ze het dichtstbijzijnde filiaal van de betreffende winkelketen in hun buurt bedoelen, voelde nu helaas een aantal mensen zich welhaast persoonlijk geschoffeerd. Dat kwam waarschijnlijk met name door de laatste zin, waarin ik schreef dat ‘(...) hun doelgroep tenslotte alleen maar het goedkoopste uit de weekaanbieding wil’. Dat is dus niet helemaal zo, want veel klanten beschouwen de winkels bepaald niet als budgetsupers en prijzen het ruime en kwalitatieve aanbod. Ook al kan ik daar zelf misschien iets anders over denken, het is natuurlijk nooit mijn bedoeling geweest mijn lezers onheus te bejegenen. Daar komt bij dat ik, ondanks mijn bij tijd en wijle best wel stevige opvattingen over alles dat met wijn en spijs te maken heeft, niet het opgestoken vingertje wil hanteren. Nou ja, soms natuurlijk wel, maar niet overwegend. Ik ben geen schoolmeester en ik heb zeker niet de wijsheid in pacht. En ik wil dat Vision de lezer juist met een goed gevoel achterlaat – luchtig, met zo nu en dan een heel klein beetje diepgang. Neem van mij overigens één ding aan: u móet van mij nooit iets. Ikzelf vind het altijd zeer irritant als iemand verkondigt dat iets móet (‘We móeten van het vlees af; we móeten meer groente eten’), daar word ik nogal recalcitrant van en dan doe ik precies het tegenovergestelde. Wel zal ik u altijd blijven aansporen op zoek te gaan naar kwaliteit. U bent wat u eet, luidt het gezegde, dus het is echt de moeite waard om de beste ingrediënten te zoeken als u zelf gaat koken. Al kost het wat meer tijd dan na het werk even door die dichtstbijzijnde supermarkt te rennen: u krijgt er kwaliteit van leven voor terug. Tot zover dan overigens weer de diepgang in dit nummer.